| 
Sonetto n. 272  | 
Sunåt
  n. 272  dål Cånsuniér dål Pétràrcå. 
Lå vìtå
  lå scàpå, e ‘s fèrmå nò un minüt, 
e lå
  mòrt lå vén’ådré å grån giurnà, 
e i ròb
  d’ådès e tüti cui påsà 
e cui ch’å
  vénå im èn nò d’åiüt; 
e ‘l
  ricurdà e ‘l spità im turméntån tüt, 
in tüti
  i månér, tån’ che diš lå vrità, 
s’ågh
  åvrìs nò ‘vü åd mén piétà, 
sårìs
  giåmò fö då sti pinsér brüt. 
Åm
  vén’åncù in mént, se ‘n quåicòs åd bón 
‘gh à
  mai vü ål mè cör trist; e d’àltrå part 
vådi lå
  mè vìtå di vént  sùt’ål sfòrs; 
vådi
  timpèstå å lå fén, e strach pår dåbón 
ål mè
  sårvél, e giügà tüti i mè cart, 
e cui
  ög bèi* ch’å guårdàvå sémpår, (å) šmòrs.  | 
Il sonetto 272 ben
sollecita in noi qualche riflessione in questo momento di passaggio da un anno
all’altro, specie se di anni si è carichi in buona misura…
Del sonetto si è
occupato qualche giorno fa in un magistrale articolo lo scrittore Walter Siti (La Repubblica, 5 gennaio
2014, pag 52).

 
Nessun commento:
Posta un commento